Nie kandydują przecież
na posłów znani z mediów dziennikarze i redaktorzy. Wprawdzie niektórzy z nich
mają dużą wiedzę i pewnie by się nadawali. Któż jednak zmusi ich do
kandydowania, skoro mają pensję kilkunastokrotnie większą od poselskiej diety?
Mogą się tylko roześmiać, gdy ktoś im zaproponuje karierę polityczną.
Nie mają parcia na
fotel sejmowy zdolni lekarze, którzy nie popełniają zbyt wielu błędów i ich
usługi cieszą się dużym powodzeniem; ani zręczni prawnicy, którzy odnoszą
sukcesy i mają dobrze prosperujące kancelarie.
Sukcesu w polityce nie
szukają też przedsiębiorczy biznesmeni, którym interesy idą dobrze, którzy mają
umiejętności handlowe i kierownicze pozwalające im z powodzeniem kierować
swoimi przedsiębiorstwami.
Spełnieni i odnoszący
sukcesy naukowcy, pisarze i aktorzy też zazwyczaj wolą nie kandydować.
Skoro więc nie
kandydują ludzie dobrze zarabiający, odnoszący sukcesy, nie popełniający
błędów, posiadający umiejętności i spełnieni, to spośród jakich osób rekrutują
się nasi posłowie?
Wiem, że nie powinno
się tak generalizować, że w każdej regule są wyjątki, itd., itd.... Słuchając
jednak natchnionego bełkotu niektórych naszych parlamentarzystów i ich kłótni,
widząc ich zajadłość i swarliwość, nie mogę się oprzeć wrażeniu, że mam przed
sobą ludzi, którym nic w życiu nie wyszło, nie mają żadnej wiedzy, żadnych
umiejętności, a przez swoje warcholstwo i kłótliwość zawsze byli wrzodem na
tyłku dla swoich pracodawców i swoich rodzin.
Przy kandydowaniu na
posła nie ma przecież żadnych progów ani badań psychiatrycznych lub
psychologicznych. Ogromnej większości kandydatów zależy głównie na pieniądzach,
na tym że będą im płacić właściwie za nic, za kłótnie i prywatne przyjemności.
Pamiętajmy przy tym, że diety poselskie to mały pikuś na tle innych „służbowych”
wydatków. Rachunki za telefony są ogromne, a każdy telefon pana posła jest ”pro
publiko bono” nawet gdy dzwoni do agencji towarzyskiej. Rachunki za hotele i
zakrapiane przyjęcia często są większe niż kilka pensji Polaków, w imieniu
których pan poseł działa, a podróże służbowe ....
Być może nie
wszyscy kandydaci na posłów to kłótliwi nieudacznicy, jednak dla wielu z nich
bycie posłem to cel sam w sobie. Szczyt ich ambicji, uważają, że zostanie
posłem to wierzchołek kariery, a nie początek pracy. Są przekonani, że po
osiągnięciu tego wierzchołka nie muszą już nic więcej robić, bo przecież już
się napracowali, składając wyborcom obietnice.
Poza tym bycie
posłem dobrze wygląda w życiorysie i pomaga w robieniu kariery, przecież nie trzeba pisać jakim się było
posłem, tylko że się było. Niektóre gazety lokalne sporządzają rankingi posłów
z regionów. Badano między innymi w ilu głosowaniach dany poseł uczestniczył,
ile posiedzeń sejmu opuścił, ile złożył interpelacji, ile razy był na mównicy.
Niektóre z gazet dotarły też do innych rankingów, z których wynika ile, który
poseł wydał na telefony, restauracje i podróże służbowe.
Wielu z posłów kandyduje ponownie, nawet ci,
którzy nie złożyli żadnych interpelacji i ani razu nie przemawiali, a dużo
podróżowali i słabo reprezentowali swoich wyborców. Nawet posłowie, którzy
brylują w telewizji nie reprezentują przecież wyborców tylko starają się zostać
celebrytami, czyli ludźmi znanymi z tego, że są znani. Nawiasem mówiąc ciekawi
mnie, którą grupę wyborców reprezentował znany emerytowany agent
Oczywiście w
gromadce posłów z każdego regionu są też tacy, którzy starali się forsować
rozwiązywanie problemów swoich wyborców, składają setki interpelacji i ....
nic.. Od czasu do czasu spotykam się z byłym posłem, którego zdanie bardzo
sobie cenię, bo kiedyś był moim nauczycielem. Poznałem go dość dobrze i jestem
pewien, że kandydował z pobudek ideowych, zawsze był społecznikiem. Także w
sejmie zamierzał przeforsować kilka spraw, żeby żyło nam się lepiej, ale ...
nie dał rady. Pamiętam, że jak kandydował był pełen zapału i entuzjazmu,
składał interpelacje, przemawiał i ... przestał. Mówi, że czuł się jak mały
ptaszek w stadzie e gawronów.
