„Nie pytaj, co
twój kraj może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty możesz zrobić dla swojego
kraju” – to zdanie brzmi bardzo patriotycznie. Z drugiej jednak strony wygłosił
je przecież prezydent John Kennedy (JFK) podczas trwania wojny w Wietnamie,
więc w dużej części pełniło ono zapewne funkcję sloganu propagandowego.
Tak to już się
dzieje, że po tragicznej śmierci, w przypadku JFK w wyniku udanego zamachu,
propaganda idealizuje zmarłego. Demokraci, z których JFK się wywodził
podkreślali wyłącznie jego zasługi, a będący w opozycji Republikanie niczemu
nie zaprzeczali. Inaczej dzieje się podczas kampanii wyborczej, gdy przeciwnicy
polityczni wywlekają wszystkie świństwa i z drobnego nawet potknięcia kandydata
rywali robią wielką aferę. W przypadku zgładzonego JFK uznali szarganie pamięci
zmarłego uznali za niestosowne.
Wyrósł więc. JFK
na jednego z najlepszych prezydentów Stanów Zjednoczonych, niedościgły wzór.
Nikt nie rozliczał go z realizacji obietnic wyborczych takich jak likwidacja
rasizmu. Nikt nie miał mu za złe Zatoki Świń, rozdmuchania interwencji w
Wietnamie i kontaktów z mafią. Tworzenie postaci mitologicznej, zamieszczanie
wyidealizowanej historii w podręcznikach i innych książkach często jest już
nieodwracalne
Uwielbienie dla
JFK niewiele zmalało nawet po tym jak kilkadziesiąt lat po jego śmierci opinia
publiczna dowiedziała się o jego chorobliwych skłonnościach erotycznych.
Wskutek specyficznego wychowania nie potrafił związać się uczuciowo z
żadną kobietą ale szczytem jego ambicji
stało się uwiedzenie i „zaliczenie” jak największej ich liczby. Tych swoich
skłonności nie chciał lub nie potrafił w sobie stłumić, gdy został
prezydentem i zaczął wykorzystywać swój urząd do ich zaspokajania.
Ze służby Secret
Service ochraniającej Białego Domu zrobił pogotowie stręczycielskie, które
oprócz ostrzegania go o przyjeździe żony miało zadanie dostarczania mu chętnych
kobiet: modelek, aktorek, a nawet prostytutek.
